Test maturalny z historii sztuki nr 9
Portret młodego mężczyzny 
Madonna z długą szyją 
Odnalezienie ciała św. Marka
Test maturalny z historii sztuki nr 9 pytanie nr 1: MANIERYZM U BRONZINO
Pierwsze pytanie dotyczy tego jakie cechy danego dzieła świadczą o tym, że obraz zamieszczony powyżej jest manierystyczny?
do wyboru mamy:
- zniekształcenie postaci
- nierealne, niepasujące do siebie barwy
- figura serpentinata
- sfumato
Manieryzm ma to do siebie, że zastosowane techniki starają się być jak najbardziej nieoczywiste. Dlatego też, docenia się tu najmniej spodziewane zabiegi. Obraz ma być ciekawy i ma sprawiać, że zaczniemy doszukiwać się w nim pozornych błędów, wyolbrzymień lub drugiego znaczenia. Zniekształcenie postaci oczywiście jest w tym przypadku w pełni zaplanowane. Wenus siedzi w niewygodnej pozycji, niemal nierealnej do odtworzenia. Chłopiec po prawej również skręcony jest w nienaturalnej pozie – nazywamy ją figura serpentinata. Dobrze zapamiętaj te określenie!
Również kolory nie są „poprawnie” zestawione. Mamy szeroką gamę nasyconych barw, których zwykle nie używa się obok siebie. A przynajmniej nie używano ich w tamtych czasach.
Jedyną niepasującą frazą jest sfumato, które jest wynalazkiem Leonardo da Vinci. Trochę nie ta epoka w takim razie. Sfumato to opis techniki malarskiej polegającej na łagodnym przemieszaniu partii ciemnych do jasnych za pomocą wielu warstw laserunków. W ten sposób powstawały bardzo delikatne, jakby zadymione przejścia pomiędzy obiektami.
KURS RYSUNKU = DOMIN
Test maturalny z historii sztuki nr 9 pytanie nr 2: ROTTO
Skoro jesteśmy w epoce manieryzmu, to naturalnym jest pytanie o wykorzystywane w tamtym czasie techniki.
ROTTO jest jednym z zabiegów, które polegało na umyślnym wykończeniu dzieła tak, aby pokazywały ząb czasu. Było to więc celowe postarzanie obiektu lub wykorzystywanie takich materiałów, aby w szybkim czasie zostało zniekształcone przez naturę. Było to często przyspieszenie tworzenia się ruiny
Test maturalny z historii sztuki nr 9 pytanie nr 3: Szkoła z Fontainebleau
Określenie to ma wyróżnić artystów, którzy w XVI dekorowali pałac w Fontainebleau.
Szkoła dzieliła się na dwa etapy: tzw. pierwszą i drugą szkołę z Fontainebleau.
Działanie pierwszej trwało w latach 1530-1570. Druga istniała pod koniec XVI wieku, ale miała o wiele mniejsze znaczenie.
Najbardziej znany obraz z powstałych w tym ugrupowaniu to najpewniej „Gabriela d’Estrées i jej siostra księżna de Villars w kąpieli„, który obecnie znajduje się w Luwrze
Obraz ten jest również świetnym przykładem zastosowania malarskiej techniki iluzjonistycznej. Tkanina na pierwszym planie odcina nam od dołu kadr i tworzy domknięcie kompozycji w narożnikach niczym rama. Pozwoliła ona jeszcze bardziej wyeksponować kobiety siedzące w wannie. Jasna, rozbielona karnacja kobiet, dodatkowo oświetlona, kontrastuje z ciemnymi barwami tła. Tym sposobem to one mają całą naszą uwagę. Jednak jeśli bardziej się przyjrzymy to dostrzeżemy, że pomiędzy kobietami wytworzyła się przestrzeń, która pozwoliła wyeksponować scenę dziejącą się na trzecim planie. na niej skupia się uwaga widza. Jest tam siedząca kobieta wykonująca prawdopodobnie ubranka dla przyszłego dziecka Gabrielle.
Gabrielle d’Estrées była kochanką Henryka IV – króla Francji. Na obrazie przedstawiona jest ze swoją siostrą w dość dwuznacznej sytuacji. Można przypuszczać, że była brzemienna, ponieważ gest, w którym siostra Gabriele (z lewej strony) szczypie ją w sutek, odczytywany jest jako aluzja do ciąży Gabrielle i późniejszych narodzin nieślubnego syna Henryka IV, Césara de Vendôme.
Test maturalny z historii sztuki nr 9 pytanie nr 4: Manieryzm i wielcy artyści
Który z artystów tworzył w duchu manieryzmu?
- Angolo Bronzino
- Parmigianino
- Tintoretto
- Caravaggio
Agnolo Bronzino (1503-1572)
Jego głównymi zasługami są portrety rodu Medyceuszów, którego obrazy stały się szybko wzorcem dla malarstwa portretowego XVI-wiecznej Europy. Był on malarzem nadwornym od 1533
To na co warto zwrócić uwagę w tym obrazie to typowe dla manieryzmu ułożenie dłoni. Coś na wzór nonszalancji i luźnego rozkładu palców. Dzieła artysty charakteryzują się znikomą mimiką twarzy oraz ograniczeniem póz i wszelkiej ekspresji.
Parmigianino (1503-1540)
Miękki styl Parmigianina wywodzi się z malarstwa Rafaela. Najbardziej znanym jego obrazem jest „Madonna z długą szyją” (1535 r.).
To co uosabia manieryzm, to nienaturalnie wydłużone postaci, kolumnada w tle, której proporcje są nieadekwatne do reszty obrazu, tak samo jak postać Św. Hieronima, który znajduje się pod nią. Również nieoczywista kompozycja jest dopełnieniem dla tego stylu.
Tintoretto (1518-1594)
Według tego, co było napisane w jego pracowni, artysta pragnął połączyć „rysunek Michała Anioła i koloryzm Tycjana”. Jego twórczość było nowatorska i w pełni można ją określić jako manierystyczną.
Obraz ten możemy „zaliczyć” do manieryzmu. Mocna skośna kompozycja i intensywny światłocień. Artysta zrobił cykl z dziejami Wenecji w tym właśnie z losami ciała świętego Marka
Pamiętajmy jednak, że takie szufladkowanie artystów jest czymś nowym w dziejach sztuki. Większość przejść z epoki do epoki oraz różnych odłamów w sztuce była płynna, powolna i wywodziła się z aktualnych wydarzeń i zmian kulturowych.
